Nuray studeert rechten om vluchtelingen een stem geven

VINKEVEEN – “Het is moeilijk om in een AZC te wonen.” Als iemand dat weet dan is het wel Nuray Salman. Ze was vier toen ze naar Nederland kwam. In de periode van 2008 tot 10 maart 2016 heeft ze in een AZC gewoond. Op 24 december 2015 heeft Nuray een verblijfsvergunning gekregen, maar heeft pas in 2016 een woning. In haar AZC-periode is ze veel verhuisd tussen de AZC’s in Nederland.

Daar zit je dan in het AZC in Apeldoorn, in een huisje van acht personen met je familie van zes personen. Een koppel van twee is ook in het huisje komen wonen. Hoewel de situatie klote is, blijf je natuurlijk positief vind Nuray. Je bent in een land gekomen waar je weet dat je niet doodgeschoten kunt worden. Een straat met allemaal huizen naast elkaar waarvan je weet dat iedereen een verhaal heeft. Hierdoor kent iedereen elkaar en nodigt iedereen elkaar uit voor het avondeten of om gezellig ‘bakkie koffie’ te drinken. Iedereen weet dat het klote is en daarom steunen ze elkaar. Terugkijkend zegt Nuray dat als er iemand nieuw in een van het huisje kwam, zij meteen werden uitgenodigd voor het eten. Zo konden ze samen er een betere situatie van maken. “We steunden elkaar, want we hadden alleen elkaar.” Voor Nuray voelde het net aan als een grote familie en niet als buren of gewoon mensen die ze dagelijks alleen maar tegenkwam. De warmte van elkaar voelde voor haar als thuis.

Even later beschrijft Nuray haar jeugd in het AZC als leuk en gezellig. In een wat hoger tempo begint ze over de programmabegeleiders. Deze kwamen een paar keer in de week om met de kinderen te dansen, te zingen of gewoon creatief te zijn. Iedere dag was er plek voor het leren van nieuwe danspasjes of liedjes. Na een aantal weken traden ze op voor het hele AZC. Ook kregen de kinderen les in Nederlands en de geschiedenis van Nederland. Naarmate een kind ouder werd, begrepen ze de wereld om zich heen een stukje beter, maar werden ze op 14-jarige leeftijd wel in de steek gelaten. Vanaf die leeftijd heb je namelijk geen recht meer op deze activiteiten. Het werd steeds moeilijker voor de kinderen om afgeleid te zijn van de enge waarheid. De ouders van deze kinderen werden onder druk gezet terug te gaan, maar hielden dat verborgen zodat de kinderen er niet onder zouden lijden.

“Toen besefte ik dat ik ieder moment ook zo meegenomen kon worden.”

– Nuray Salman –

Nuray wordt gaandeweg het gesprek steeds stiller. Plots herinnert zij zich het meest ingrijpende moment voor haar.  “De dag dat ik ’s ochtends wakker werd en erachter kwam dat mijn beste vriendin was meegenomen. Toen besefte ik dat ik ieder moment ook zo meegenomen kon worden.” Met een piepende stem begint Nuray over het moment toen er een brief van de rechter binnenkwam met de uitspraak. Deze uitspraak zou bevestigen of ze hier mochten blijven of niet. Nuray is in tijd dat ze in Nederland is al een aantal keren verhuisd van AZC naar AZC. Ze heeft in Apeldoorn gewoond, ging door naar Utrecht, naar Dronten, Den Helder en nog veel meer plaatsen. Ze vond het eng om te verhuizen, omdat ze dan in een bus met getinte ruiten werd meegenomen. Het donkere glas van de bus maakte haar angstig omdat ze niet wist waar ze naartoe ging en bij welke AZC ze terecht zou komen. In een tijd van 10 minuten moest zij dan klaar staan met al haar spullen en had zij geen tijd meer om afscheid te nemen van de personen die ze liefhad.

“Ik had ook altijd mijn koffer klaarliggen en niets in mijn kasten”

– Nuray Salman –

Ze wilde zekerheid dat ze haar spullen niet zou achterlaten. En niet met een angst leven waarbij je avonden wakker ligt, wachtend tot de post komt. Naar muren staren en ronddwalen in je gedachtes. Jezelf telkens de vraag stellen waarom je niet in Nederland mag blijven.

Nuray heeft ondertussen een verblijfsvergunning en studeert nu rechten. Met deze opleiding wil ze mensen in het AZC een stem geven. Ze streeft ernaar om advocaat te worden en mensen die gedwongen worden om hun mond te houden, te helpen. “Het kan niet zo zijn dat omdat je ‘buitenlands’ bent je minderwaardig behandeld wordt. Iedereen heeft recht om een mens te zijn of je nou Nederlands bent of niet.“