‘Miss Universe, Miss Universe!’
‘The word became a walk, the walk became an action. We can not walk alone towards home, but together, ofcourse not only because black lives matter, but as simply as it is, all lives matter!’ Deze woorden galmen over het westerpark in Amsterdam. Vandaag wordt hier geprotesteerd tegen rascisme en fascisme. Op een groot podium laten verschillende mensen vandaag hun stem horen, omdat zij boos zijn of omdat zij verandering willen.
Het is een regenachtige dag met een gure wind. Op straat merk je niets, maar in het westerpark wordt er muziek gemaakt en vult het veld zich langzaam met demonstranten die borden en muziekinstrumenten bij zich dragen. Ook de politie arriveert met drie gepantserde busjes. Het maakt de sfeer daardoor wat grimmiger. Een controlerende blik. De demonstratie zou zich in eerste instantie afspelen op het museumplein, maar daar zijn nu inmiddels rellen uitgebroken, waardoor de demonstratie op het laatste moment verplaatst moest worden. Dat weerhoudt de organisatie niet om de demonstratie minder krachtig te doen lijken. Overal worden geluidsinstallaties vandaan gehaald en mensen installeren hun demonstratieborden, verkoopkraampjes en muziekinstrumenten.
Het veld vult steeds sneller met rustige demonstranten, er wordt niet geschreeuwd. Iedereen blijft rustig op zijn aangegeven stip in het gras staan. Mensen van kleur, Molukkers of mensen van de LHBTIQ- community, het publiek is heel breed, maar één ding hebben zij gemeen. Zij staan ergens voor vandaag. Zij staan hier vandaag om gelijkheid te vragen en misstanden aan te kaarten.
De speeches beginnen. Mensen luisteren aandachtig. Soms is het zelfs doodstil. Wanneer er wordt geroepen om mee te doen met een standpunt, schreeuwt iedereen mee. Bijna niemand blijft roerloos staan of laat niets van zich horen. Er verschijnt een koppel van kleur op het podium. De man begint met traditionele muziek en de vrouw start in met een gedicht die zij zelf heeft geschreven, ‘Miss Universe, Miss Universe.’ Ze vertelt over een sterke vrouw, die wordt ondergewaardeerd. Het hele publiek luistert aandachtig. De vrouw zwaait met haar armen, ze vertelt met haar hele lichaam. Na twintig minuten luiden er trommels en toeters en wordt er ‘All lives matter’ geschreeuwd.
Verder in de menigte omhelzen mensen elkaar. Sommige mensen huilen na de bepaalde speech. Je voelt de verbondenheid tussen mensen, je voelt het activisme. De wil om iets te willen veranderen. De demonstratie duurt drie uur lang. De koude wind raast langs de vlaggen die zijn opgehangen aan de hekken. Maar niemand besluit weg te gaan, pas als de laatste speech is geweest, lopen de eerste mensen langs de politiebusjes naar de uitgang.
