Marloes (37) heeft uitgezaaide longkanker: “Niemand verwachtte dit”

Marloes was drieëndertig toen zij voor een MRI scan van haar onderrug naar het ziekenhuis moest. Vermoedelijk een hernia, zoals zij die een paar jaar geleden ook al had. Helaas zette de uitslag van deze scan het leven van Marloes Loeff-Burema, nu 37, compleet op zijn kop. De Diagnose: uitgezaaide longkanker. Ze ging van een jonge vrouw met een mogelijke hernia naar een ongeneeslijk zieke kankerpatiënt.

De diagnose was iets wat Marloes absoluut niet had zien aankomen. “In ziekenhuistermen heb ik vrij snel mijn diagnose gekregen. Ik ging in september 2017 naar het ziekenhuis voor een MRI scan. Ik heb hiervoor namelijk al eens een hernia gehad, dus ik ging naar deze scan met het idee dat het dat weer was. Toen bleek dus dat er op de scan zwarte vlekjes te zien waren. Deze vlekjes konden mogelijk duiden op kanker, maar daar was in het begin nog geen sprake van. Er moesten een aantal onderzoeken gedaan worden en na ongeveer twee weken kreeg ik mijn diagnose.”

Marloes bleek uitzaaiingen in haar botten te hebben en dat is ook waar ze last van heeft gehad, van de longkanker zelf heeft ze nooit iets gemerkt. “Ik heb nooit last gehad van extreem hoesten. Daarnaast hoor je ook weleens dat mensen met longkanker bloed moeten ophoesten, maar dat heb ik allemaal niet gehad.” Toen ik te horen kreeg dat ik ziek was, was ik compleet vol ongeloof. Dat weet ik nog heel goed. Ik had er echt nooit rekening mee gehouden dat dit kon gebeuren. Niemand verwachtte dit.”

“Het is een proces waarin je eerst vol zit met verdriet, maar ook veel woede. Ik vroeg me vaak af “Waarom ik?”. Dit zijn gedachtes waar ik me wel snel bij neer heb gelegd. Deze situatie kan ik toch niet veranderen.” De woede en het verdriet bleven overigens wel. De eerste periode na haar diagnose zat vol met onderzoeken om erachter te komen wat er nou precies met haar aan de hand was en welke medicijnen ze zou kunnen gebruiken. “Dit zorgde ervoor dat ik heel erg in de ‘ongeloofsfase’ bleef hangen. Het heeft zeker wel een aantal maanden geduurd voordat de eerste emoties wat begonnen weg te ebben.”

“Acceptatie vind ik nog steeds geen fijn woord, want ik denk dat ik nooit volledig zou kunnen accepteren dat ik ongeneeslijk ziek ben en dat ik niet oud ga worden, maar er is nu toch een soort van berusting omdat het zo goed met me gaat. Je kan aan mij niet zien dat ik ziek ben en ik voel me verder ook niet ziek, dus dat maakt ook dat je weer gewoon kan gaan leven en leuke dingen kan doen. Het verdriet blijft altijd wel aanwezig op de achtergrond, maar dat kan je op zo’n moment even parkeren.”

Marloes heeft altijd al positief in het leven gestaan en dat helpt haar ook tijdens deze lastige tijd. Ze probeert nu volop te genieten van de tijd die ze nog samen met haar gezin kan doorbrengen.