Helena is mormoon, maar tóch heel gewoon

De Mormonen kerk is een kleine gemeenschap. In Nederland heeft het kerkgenootschap maar ongeveer 9000 leden, en wereldwijd maar 16 miljoen. Het is dus een van de kleinste aftakkingen van het Christendom. Maar waarom eigenlijk, wat geloven ze dat het zo weinig mensen aantrekt, en hoe voelt om deel uit te maken van zo’n klein geloof? 

Ik sprak erover met Helena Dustirova, ze is 23 en studeert bio-farmaceutische wetenschappen in Engeland. Een opleiding die zich onder andere bezighoudt met de ontwikkeling van medicijnen. 

Zij is opgegroeid als Mormoon in Tsjechië, een land waar maar 10% van de bevolking zichzelf omschrijft als ‘religieus’. Dit is haar verhaal over religie, haar banden met anderen en haar missionaris missie naar Engeland.  

“Ik ben religieus opgevoed, ga bijna iedere zondag naar de kerk en ben op mijn negende gedoopt,” vertelt ze. “Ik kende daar niemand die religieus was. Ik was ermee opgegroeid en het was normaal voor me. Het zou raar zijn als ik opeens omringd was door mensen die wel religieus zijn!”  

“Het is een vrijwillige taak, je betaalt er ook zelf voor. Ik heb ervoor gekozen omdat ik mijn religie wilde delen, en mensen geloof overbrengen. Maar ook om anderen te helpen.                                        Je mag niet kiezen waar je naartoe gaat. Je schrijft je in en daarna krijg je een brief met waar je heen gaat en welke taal je moet leren. Je praat met veel verschillende mensen, sommige mensen zijn al religieus, andere willen het juist niet over religie hebben. Sommige praten gewoon niet tegen je. Mensen denken vaak veel dingen over je, zoals dat je niet in de Bijbel gelooft. Dat vinden ze op het internet of door musicals. En iedereen gelooft het. Maar er zijn ook hele enthousiaste mensen. Ze willen het naar de kerk gaan proberen of er meer over leren. Om er zo achter te komen of het hen ook blijdschap brengt.

Ik vraag mensen gewoon waar ze blij van worden en wat belangrijk voor ze is. Is familie belangrijk voor ze? Wat is hun mening over religie? Je praat met mensen en probeert ze meer over God te leren. Het is geen school en er wordt niemand gedwongen. We delen alleen wat we weten en nodigen mensen uit er hetzelfde te doen. Ik weet dat ik er blij van wordt en dat mijn familie later blijer zal zijn door mijn religie. En als iets je blij maakt wil je dat delen. Daar gaat het eigenlijk om, delen wat je blij maakt en andere ermee helpen. Er zal altijd iemand zijn die je tegenspreekt, maar dat is juist het beste, om je te bewijzen moet je opkomen voor waar je in gelooft!

Ik heb wel andere principes dan de meeste mensen, zoals niet roken, niet drinken, geen seks voor het huwelijk en geen drugs. Dat wijkt heel erg af van de mensen om mij heen. Ik geloof ook dat God wil dat we ons altijd verbeteren en om de beste versie van onszelf te zijn. Ook op school, voor anderen gaat studeren meer feesten en lol hebben. Daar pas ik niet goed bij. Maar ik hou heel erg van mensen en met mensen omgaan. Mijn vrienden zijn niet religieus, en dat gaat prima. Het gaat om respect, ik respecteer hen en hou van wie en hoe ze zijn, en zij respecteren mij en de principes waar ik mee leef.   

Het ligt heel erg aan de persoon, sommige mensen hebben wel vooroordelen. Ze maken grappen over je of vinden dat je ongemakkelijk bent omdat ik een ander leven leidt. Vooral in mijn land, daar is het moeilijker om erbij te horen. Mensen vinden je raar of begrijpen je niet. Maar dat is niet alleen zo met religie, iedereen moet vrienden vinden die ze accepteren voor je wie je bent. Mensen kunnen je ook belachelijk maken voor wat je eet of welke films je leuk vindt. Hoe dan ook moet je iemand vinden die je accepteert. Het ligt ook aan waar je bent, in Engeland wordt het veel meer geaccepteerd. In mijn land is dat anders, iedereen is atheïst dus het is moeilijker voor ze om je te accepteren. Ik kan daar niet eens zeggen bij welke kerk ik hoor omdat het ze niet boeit. De meeste vrienden die ik daar had wisten dat ik religieus was, maar we hadden het er gewoon niet over. Ik had er geen last van. Als mensen het vragen praat ik er graag over, als mensen dat niet doen maakt dat niet uit. Er met iemand over praten die dat niet wil is voor mij ook ongemakkelijk. Religie kan moeilijk zijn voor mensen om over te praten, en ze kunnen het niet fijn vinden. God gaat om liefde en mensen moeten zich er dus juist goed bij voelen. Zo help je mensen pas echt!”