Uit de kast in 1990: zo gemakkelijk nog niet

Juanita Robles de Medina was een sportvrouw als eenieder, toen zij voetbalde bij haar nieuwe club kwam ze erachter dat ze op vrouwen viel. Ze was haar tijd ver vooruit, doordat ze al vroeg uit de kast kwam. Dit is de laatste jaren een veel terugkerend onderwerp, dat maar moeilijk bespreekbaar is. Kijk maar eens naar het gedrag van de presentatoren van Voetbal Inside. 

Juanita is 56 jaar oud, geboren in Utrecht en heeft drie kinderen. Ze heeft één dochter van achttien en twee zoons van zeventien. Momenteel is Juanita projectmanager bij KLM, waar ze werkt in de IT. Naast haar werk stapt ze graag op de racefiets en doet ze aan hout bewerken. 

In welk hokje zou jij jezelf plaatsen? 

Ik zou mezelf niet in een hokje plaatsen. 

Hoe kwam je erachter dat je op vrouwen viel? 

Ik voetbalde zelf altijd op hoog niveau en op een gegeven moment veranderde ik van club. Bij die club kwam ik bij mijn huidige vrouw Karin in het team. Daar zaten meerdere lesbiennes in. In die tijd besefte ik dat ik ook zo was. Ik was toen 26. In ben eigenlijk nog nooit verliefd op een man geweest. Pas toen ik verliefd werd op een vrouw vielen dingen op zijn plaats. 

Hoe was het om tegen je familie en vrienden te vertellen dat je op vrouwen viel? 

Dat is alweer een hele tijd geleden natuurlijk. Om het tegen mijn ouders te vertellen was geen probleem. Mijn moeder was blij voor me, maar vond het moeilijk omdat ze bang was dat ik een zwaar leven tegemoet zou gaan. Zij vertelde het al gauw tegen familie, waardoor ik dat zelf eigenlijk niet hoefde te doen. 

Op mijn werk heb ik het toen tegen een collega verteld en zo werd de tamtam gestart. Dus dat ging ook een beetje vanzelf. Want hoe langer je met dat soort dingen wacht, hoe lastiger het wordt om het te vertellen. Want mensen gaan er standaard toch van uit dat je hetero bent. 

Heb jij het idee dat er sprake is van een generatiekloof? 

Dat denk ik zeker. De oudere generatie heeft een weg geëffend voor onze generatie. Zij moesten nog veel harder vechten. 

Mijn dochter heeft ook een vriendin en ik merk dat het bij haar veel gemakkelijker gaat. Je post iets op Instagram en de hele wereld weet het. Tegenwoordig mogen homo’s en lesbiennes ook trouwen en is het volgens de wet verboden om te discrimineren. Al is er natuurlijk nog veel verborgen discriminatie en homogeweld 

Hoe is het om nu hand in hand of dicht bij elkaar door de stad te lopen in vergelijking met hoe dat voor de eerste keer was? 

Dat is al weer enige tijd geleden. Het was in het begin misschien wat ongemakkelijk, maar we wilden het juist daarom wel doen. Zodat we ons niet anders of minder hoefden te voelen. Als je jezelf niet kunt accepteren, kunnen anderen dat ook niet. Hoe meer zichtbaarheid er is, hoe makkelijker het wordt. 

Ik kan me wel voorstellen dat het lastiger is wanneer je in een kleinere stad of dorp woont. In een grote stad als Utrecht wordt het al gauw normaal gevonden. Ook denk ik dat het makkelijker is om als vrouwen hand in hand te lopen dan wanneer mannen dat doen. Mensen gaan daar toch eerder iets seksueels achter zoeken. 

Maken jullie ook wel eens vervelende momenten mee? 

Nee. Nou ja, één keertje maar. We liepen langs de Oude Gracht in Utrecht en een man zei iets over potten toen we hem en zijn vrouw passeerden. Ik weet nog wel dat ik dat erg vervelend vond. 

Hoe kijken mensen om je heen nu naar homoseksualiteit, in vergelijking met vroeger? 

De meeste mensen waar ik vroeger veel mee omging ga ik nog steeds veel mee om. Het is bij hen nooit een issue geweest. Ik heb daar zelf ook altijd normaal over gedaan. Als iemand iets over hun vrouw of man vertelde, had ik het over Karin. Toen we trouwden vond ik het wel vreemd om het over ‘mijn vrouw’ te hebben. Maar hoe vaker je dat doet, hoe makkelijker het wordt.  

Ben je vrienden verloren doordat je uit de kast kwam? 

Nee. De meeste vrienden zaten bij mij in het voetbalteam, waar dus al een paar lesbiennes in zaten. Toen ik wat met Karin kreeg was ik eigenlijk al met voetballen gestopt. 

Tegenwoordig worden homoseksuelen, transgenders, biseksuelen, lesbiennes, etc. vaak in aparte hokjes geplaatst. Hoe kijk jij daar tegen aan? Doen hokjes meer kwaad dan goed? 

Ik raak de draad eerlijk gezegd soms een beetje kwijt. Het gaat van LGBT naar LGBTQIAP. Maar als mensen zich niet gerepresenteerd voelen moeten we daar ook iets voor instellen. Het gaat toch om iemands identiteit. Mijn dochter noemt zich ‘vrij’. Dat is ook een mooie benaming. 

Hoe noem jij jezelf dan? 

Ik noem mezelf gewoon lesbisch. 

Hoe gaan jouw kinderen er thuis mee om? 

Het is totaal geen issue thuis, want ze weten niet anders. Voor hen is dit allemaal heel normaal. De jongens zitten nu nog in de pubertijd en vinden het minder leuk wanneer mensen enorm enthousiast reageren wanneer ze vertellen dat ze twee moeders hebben. Alsof ze van een andere planeet komen. Verder doen we dezelfde dingen die andere gezinnen ook doen. 

Hebben ze hun donor wel eens ontmoet? 

Eén van mijn zoons wel. Niet zo lang geleden voor het eerst. Mijn andere zoon en dochter hadden er niet zo veel behoefte aan, maar beginnen nu wel nieuwsgierig te worden. 

Wat zou jij willen mee geven aan jongeren die met hun geaardheid zitten en niet uit de kast durven te komen? 

Zoek contact met het COC. Daar vind je veel gelijkgestemden en kun je bijvoorbeeld meedoen aan groepsgesprekken om te vertellen over je ervaringen. Je vindt je weg beter in het wereldje zeg maar. Via het COC kun je naar homocafés of andere uitgaansgelegenheden. Destijds was er een keer in de maand vrouwenavond in de Roze Wolk, een gay discotheek in Utrecht. Ik weet nog wel dat het voelde alsof ik eindelijk thuiskwam. Een heel fijn gevoel. 

Dit artikel is onderdeel van een serie die bestaat uit meerdere portretten. Ben jij benieuwd naar de andere portretten? Druk dan op de onderstaande links:

“Niet de kwantiteit maar de kwaliteit van de labels er toe zou moeten doen”

“Labels zijn ontstaan als communicatief middel”

“Dat hokje gaf mij een bevestiging over mezelf”

”30 jaar geleden hadden ze mij voor gek verklaard”