“Ik verhuisde door racisme”

Vastberaden loopt Eileen Chang (20) het Museumplein op. Onder haar arm een kartonnen bord, met daarop in roze viltstiftletters: U can’t fetishize or demonize the shape of my eyes. Eileen is hier om te demonsteren tegen discriminatie van Aziaten. In haar linkerhand haar speech, want ze is hier om haar stem te laten horen en haar verhaal te delen met de wereld. 

“Elke Aziaat die ik ken weet dat racisme in Nederland echt een heel groot ding is. Iedereen heeft er wel eens mee te maken gehad,” zegt Eileen. “Ik had altijd het gevoel dat Aziaten alles een beetje wegwuifden. Of dat er ooit iemand echt luid tegen zou protesteren. Maar dat vandaag zoiets is georganiseerd, is gewoon geweldig. Dit gaat eigenlijk gewoon totaal tegen onze principes in. Ikzelf geef hier zo veel om. Ik heb altijd al een hoog moreel gevoel gehad en hoopte altijd dat anderen het overnamen. Helaas gebeurde dat niet, maar nu ik hier sta geloof ik erin dat mensen zich meer laten horen.” 

Anders 
Om haar heen verlaten mensen het museumplein en lopen richting het station. De demonstratie is twee uur aan de gang, Eileen heeft al gesproken. De toegestane maximale tijdsduur dreigt overschreden te worden. “Iedereen bedankt, maar verlaat nu het museumplein” klinkt uit de speakers.  

In haar korte toespraak vertelde Eileen over haar eigen ervaringen. En ook nu na afloop vertelt ze hoeveel impact het op haar heeft. “Ik heb zo veel meegemaakt toen ik kind was, eigenlijk sinds ik me kan herinneren. Wij waren een van de twee Aziatische families die in het drop woonde. Ik groeide hier op. Er werden dingen naar me geschreeuwd op straat, zoals hankie pankie shang hai. Er werd niet eens gedaan alsof ik iemand anders was, maar dat ik een ‘iets’ was dat afweek. Alleen maar omdat ik er niet uitzag zoals zij, hetzelfde at zoals zij en omdat mijn ouders niet hetzelfde spraken zoals zij.” 

“Ze vonden dat het te gevaarlijk werd voor ons” 

Verhuizen 
“Mijn moeder had een restaurant in het dorp. Op een normale ochtend kwamen we naar het restaurant en uit het niets had iemand supergroot “kanker Chinees” met graffiti gespoten op onze muren. Ik voelde meteen boosheid naar boven komen, ik bedoel, hoezo was dit nodig? Ikzelf wilde meteen uitzoeken wie het had gedaan en aangifte doen. Mijn ouders daarentegen hebben het weken laten staan, ik weet nog steeds niet waarom. Daarna hebben ze er verf overheen gedaan. Maar niet alleen dit, er waren meerdere incidenten. Er is namelijk meerdere keren bij ons ingebroken en de ruiten zijn ingegooid met stenen. Echte hate crimes. Mijn ouders hebben uiteindelijk besloten om te verhuizen. Ze vonden dat het te gevaarlijk werd voor ons, hun kinderen, om hier te wonen.” 

Toekomstgericht 
Eileen heeft nog hoop voor de toekomst, zegt ze terwijl ze haar spullen pakt en richting een van de hoeken van het plein loopt. “Ik hoop dat er geen hate meer is, geen racisme. Om dat te bereiken, moet er super veel aandacht worden gegeven aan dingen die al zo lang dicht worden gefluisterd, zoals Asian hate. Heel veel mensen zeggen waarom maken jullie je hier zo druk over, dat is toch helemaal niet nodig? Nee! Zij hebben geen idee hoe lang het al speelt. We moeten nu juist zoveel geluid maken om echt een statement af te geven en gehoord te worden. Voor mijn generatie wil ik alleen maar zeggen, zorg goed voor elkaar. Als je iets ziet gebeuren, dat niet oké is, loop dan niet door omdat het jou niet treft. Zorg dat je support biedt. Niet alleen voor onze generatie, maar voor elke generatie.”