Ditty

  

Vurige, sprankelende ogen, knalrode bril en kort pittig haar. Wanneer ze praat, doet ze dat met een bepaalde daadkracht; ik zal gehoord worden. Zo fel als ze nu is, was ze niet altijd. Haar verleden draagt ze met zich mee onder een mantel van kleur en hartelijkheid, desalniettemin draagt ze het mee.  

“Ik was een heel gevoelig meisje”, vertelt Ditty. Thuis probeerde ze zich altijd stil te houden zodat er niet tegen haar gesproken werd. Ze is een van vijf kinderen, de oudste. Haar drie broertjes en zusje waren anders dan zij. “Ik denk dat zij minder gevoelig waren, daarom is het bij hen nooit zo binnengekomen.” 

Haar moeder was een sterke vrouw en Ditty volgde haar vooral. Haar vader sprak ze niet zoveel. Aan de buitenkant leek het een prima christelijk gezin; sociale en wel gewaardeerde ouders met keurige, deugdzame kinderen. Maar voor dat gevoelige en naïeve meisje, hing er iets zwaars boven haar hoofd.   

“De angst. De pure angst, dat is wat mij het meest is bijgebleven. De Hel en verdoemenis.” Dit werd in de Hersteld Hervormde Kerk aan de jonge Ditty gepredikt. Er werd niet vanuit liefde gesproken, maar vanuit zonde. Dezelfde angst trof ook de moeder van Ditty toen ze zwanger raakte voor het huwelijk. “Misschien wilde ze boete doen”, zegt Ditty. Om weer terug te komen in de genade van God kon geen kerk te zwaar zijn. Deze kerk drukte zwaar op Ditty, want zij zou zeker in de hel komen. Daar was ze van overtuigd. Voor een meisje is dat geen geruststellende gedachte.   

Een betrokken werkgever heeft ervoor gezorgd dat ze bij een andere baan terecht kwam, één waarbij ze intern moest wonen. Tijdens de introweek van haar werk werd er ook dansles gegeven: “Theo Brands was de leraar, ik weet dat nog steeds. Ik ging helemaal los en danste tot mijn benen blauw waren.” De wereld ging open en Ditty pakte die met twee handen aan.   

Door vele boeken te verslinden en andere godsdiensten en overtuigingen te ontdekken, vormde ze zichzelf tot een open mens. “Ik geloof niet dat er niks is, de ziel moet ergens heen gaan als het lichaam ophoudt.” Ze begrijpt ook waarom mensen geloven: het is een houvast voor velen. Het probleem speelt op wanneer mensen hun verantwoordelijkheid en daden afschuiven op een god. “Ik pak nu mijn eigen verantwoordelijkheid voor mijn daden, het is niet de wil van God, maar van Ditty.”  

“De Dalai Lama predikt liefde. Wie liefde geeft krijgt liefde terug.” Een kleurrijke vrouw loopt over straat met een glimlach op haar gezicht en mensen lachen terug. Die positiviteit is waar ze elke dag naar streeft “Ik wil vrij zijn. Ik wil open zijn. Voor iedereen.”