“Hoe naakt je ook bent, vraag om consent”

AMSTERDAM – Er hangen grijze wolken boven het Nelson Mandelapark in Amsterdam. De lucht is ijzig koud en het grote grasveld is nu nog zo goed als leeg. Op een paar organisatoren na, is er niemand te zien. Je kan je haast niet voorstellen dat het hier over een paar uur gevuld gaat zijn met ruim 500 mensen die opkomen voor de rechten van vrouwen.

Vanwege de coronamaatregelen gaat het dit jaar anders dan gewoonlijk. Normaal is er een mars door de binnenstad van Amsterdam, maar vandaag verlaat de demonstratie dit park niet. Op het veld staan honderden witte stippen, allemaal op 1,5 meter afstand van elkaar, zodat het evenement geheel corona-proof kan verlopen. De organisatie draagt mondkapjes en bezoekers mogen alleen het terrein betreden als zij in het bezit zijn van een toegangskaartje.

De eerste mensen komen ruim voor het begin van het programma het veld opgelopen. Ze hebben ieder een bord mee met daarop een uitspraak. Stuk voor stuk krachtig, maar mijn oog wordt getrokken naar een groot bruin bord met dikke zwarte letters. ‘Angry to be a victim, angrier knowing I’m not the only one’ staat er in het Engels op geschreven. Als haar naar de betekenis van het bord wordt gevraagd, begint ze voorzichtig te vertellen over haar ervaring. “Met mijn bord wil ik mensen laten weten dat ik ook iets heb meegemaakt.” Ze laat de achterkant van haar bord zien waar met grote letters ‘Nee = Nee’ opstaat. “Ik wil dat mensen weten dat ze niet alleen zijn en dat het belangrijk is om over je ervaringen te praten.” Aan het einde van haar verhaal begint haar stem te breken. Ze begint emotioneel te worden, boos zelfs, over het onrecht dat haar is aangedaan.

Naast haar is een jongen gaan staan, een van de weinige jongens die er vandaag zijn. Hij vertelt dat hij het jammer vindt dat er niet meer mannen vandaan naar Amsterdam zijn gekomen. “Toch zijn het niet alleen de mannen die hier het verschil kunnen maken, dat moeten we samen doen. Ik vind het fijn dat er zo veel mensen zijn die de rechten van vrouwen wèl belangrijk vinden.” Hij kijkt nog even om zich heen. “Het staat hier wel echt vol hè, dat was me eigenlijk nog niet eens opgevallen.”

Ondertussen is er bijna geen witte stip meer te zien, bijna alles is bezet met mensen. Als je om je heen kijkt zie je de meest uiteenlopende mensen. Iedereen met een ander doel. De een vind het belangrijk dat zwarte vrouwen een stem krijgen en de ander strijdt voor de rechten van interseksen. Maar over één ding is iedereen het hier eens, het leven van geen enkele vrouw is waardeloos.

•