Corona houdt de CliniClowns niet tegen

DEVENTER – De CliniClowns zorgen er al meer dan 25 jaar voor dat er door heel Nederland mensen met dementie en kinderen met een lastige gezondheidssituatie even hun verdrietige gedachtes aan de kant zetten. Dit doen ze door middel van een improvisatiespel waarin de patiënt de regie heeft.

Corona

Voorafgaand aan de coronacrisis hadden de CliniClowns al een app waar kinderen die ziek zijn of een beperking hebben met hun mobiel of tablet direct contact konden maken met de CliniClowns. Op 1 maart konden de clowns niet meer terecht in de ziekenhuizen vanwege het coronavirus, waardoor de app heel belangrijk en flink opgeschaald werd. “Binnen twee weken maakte bijna iedere CliniClown gebruik van de app”, zegt CliniClown Constant Cornelissen. “Op een bepaald moment waren er te weinig CliniClowns 1 op 1 contact te maken met de kinderen. Toen zijn we met een soort wachtkamer gekomen waar de wachtende kinderen alsnog vermaakt werden door bijvoorbeeld een korte kookrubriek of een wasserette show.” Er is online altijd een clown aanwezig.

Inmiddels spelen de clowns weer binnen bij ongeveer 80 procent van de zorginstellingen waar ze mee samenwerken, maar dat was eerst wel even anders. “We konden bij verzorgingshuizen niet naar binnen en de mensen zaten daar behoorlijk in een isolement. Veel CliniClowns hebben na enige tijd voor de ramen of op het terras gespeeld”, vertelt Constant. De creativiteit van de clowns werd hierdoor behoorlijk op de proef gesteld. “Sommige clowns hebben de glazenwassers gevraagd of ze in hun bakje naar boven mochten. Dan gebruikten ze het bakje als een boot en roeiden ze langs de ramen van het verzorgingshuis.”

De superhelden in de Nederlandse ziekenhuizen

Constant is één van de meer dan 90 CliniClowns in Nederland. Bij de kinderen staat Constant bekent als Tino en zijn ze helemaal gek op hem. “Ik ben voor de kinderen echt een soort idool. Laatst hoorde ik van één van de ouders dat haar zoon nog steeds mijn liedjes zingt en een foto van ons samen boven zijn bed heeft”, glimlacht hij. Constant zit momenteel al 21 jaar in het vak en heeft er nog altijd enorm veel plezier in.

Er zitten natuurlijk ook dagen tussen waarin iemand niet zo’n goed humeur heeft, maar daar heeft Constant weinig last van. “Iedereen heeft wel eens zijn dag niet. Op die dagen zet ik mijn slechte humeur in de koelkast en zet ik mijn rode neus op. Die neus is mijn professionele instrument waarmee ik contact maak met de patiënt. Het is het kleinste maskertje ter wereld waar ik als speler achter schuil ga.”

Als baby moest Daan met spoed naar het ziekenhuis nadat zijn hoofdomtrek extreem gegroeid was. “Dan zakt de grond even…

Geplaatst door CliniClowns op Maandag 21 september 2020

Leeg ziekenhuisbed

Er zitten ook minder mooie kanten aan het vak als CliniClown. “Als het bed van de kamer waar je normaal naar binnen gaat leeg is en er verteld wordt dat diegene er niet meer is doet dat wel wat met je. Dan wordt het stil en doe ik wat voor mezelf of denk ik terug naar hoe het kind een soort maatje van mij werd.” Er zullen ook momenten zijn waar het kind net slecht nieuws te horen heeft gekregen, wat doet een CliniClown in zo’n situatie? “Wij kunnen op dat moment moeilijk met al onze energie naar binnen springen en heel enthousiast gaan spelen, dus blijven we meestal buiten de kamer. Daar kijken we bijvoorbeeld heel gefascineerd naar hoe de pootjes van een bril bewegen en improviseren dus eigenlijk een soort klein spelletje, waardoor wij het kind alsnog een beetje afleiding en plezier kunnen brengen.”

Reacties

Constant krijgt regelmatig berichtjes via WhatsApp of een kaart van ouders waarvan hun kind uit het ziekenhuis is. “Ze krijgen er vaak tranen in hun ogen van. Daar doe je het natuurlijk ook voor”, zegt Constant. “We hebben een belangrijke rol in het leven van de kinderen, maar ook van de ouders.”

“Het is lastig om te bedenken wat het hoogtepunt was uit mijn CliniClown-carrière. Ik vind de kleine, simpele dingen heel leuk. Als wij in verzorgingstehuizen muziek spelen voor ouderen zitten sommigen helemaal verzonken in de dementie”, gaat Constant verder. “Maar wanneer zij dan het ritme oppikken uit het muziekstuk en heel rustig met hun voet het ritme op de grond mee tikken geeft dat een heel goed gevoel”, aldus Constant.