Schoonmakers op de IC: een ongehoorde drijfkracht

“Je pakt eerst de schone kamers. De mensen zonder besmettingen, niks. Als er een besmetting is kijk je welke je als eerst moet schoonmaken. Je doet je werk en trekt je pak aan en gaat gewoon naar binnen.”

Zo begint de dag van Jose, een veteraan in haar vak. Ze maakt schoon op de Intensive Care in het Canisius-Wilhelmina Ziekenhuis in Nijmegen. Dit doet ze daar al tien jaar en dat bleef ze ook doen terwijl de corona-crisis ons land ontwrichten.

De Uitbraak

“Toen het virus uitbrak in China, maakte ik me geen zorgen. Ik werk al zo lang op deze afdeling en er zijn zo veel ziektes geweest. Je bent aan dingen gewend, je volgt het protocol. Ik ben hier veiliger dan in de supermarkt. Mensen gaan gewoon bij je staan alsof er niks aan de hand is. Ze zouden een keer een kijkje moeten nemen op de IC’s” vertelt ze.

Pak aan, pak uit, desinfecteren, handschoenen, dit is allemaal deel van de talloze protocollen waar deze mensen elke dag mee werken. Dit geeft structuur en zekerheid aan de mensen die zo dicht bij dit virus komen; “het laat ons zeker voelen en wij vertrouwen dat dit ons beschermt”.

Angst Onder Collega’s

Maar er waren ook anderen die het wel spannend vonden om zichzelf zo te storten op het nieuwe virus; “Dan deed ik die kamer wel, want als je het spannend vindt worden er sneller foutjes gemaakt”, zegt ze nuchter. Ook tijdens het inwerken speelt dit een rol; “Ik moest een meisje inwerken en ze begon te huilen voor de deuren. Ik kreeg haar er ook echt niet doorheen.”

Desondanks zijn er geen mensen gestopt uit het team; “je weet immers dat je in een ziekenhuis werkt, je weet wat er kan gebeuren. Het risico dat je neemt is dan voor jou. Gelukkig houden ze ons hier goed gezond door al dat fruit dat we krijgen”, grapt ze.

Waardering Op Zijn Plaats

“Ja, krijgen jullie veel cadeautjes?” Vraag ik; “Ja zeker! Laatst stond er een hele mand sokken.” Ook binnen het ziekenhuis hoort ze veel geluiden van waardering. “De waardering van collega’s is groot. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje.” In het begin waren er veel doctoren van andere afdelingen die kwamen helpen op de IC. “Het ziekenhuis is dichterbij elkaar gekomen, echt teamwork.”

“Sommige Dingen Wennen Nooit”

Die waardering is wel op zijn plek, want hoe nuchter en steevast Jose ook is, sommige dingen wennen nooit. “Een vader die voor de ogen van zijn kinderen sterft, dat zijn dingen waar ik even van weg moet lopen, dat wordt me dan toch even te eng.”  Ze vindt het bij corona soms moeilijker voor de dierbaren dan de patiënt zelf. “Een ouder stel kreeg tegelijkertijd corona, zij werd beter maar hij kwam bij ons. Er mocht maar één persoon op de kamer zijn. Dan zat ze daar en niemand die haar kon troosten. De kinderen stonden buiten en die mochten er niet bij”. “Ik zag dat vrouwtje zitten op de gang en ik ging daar naartoe met chocomelk en soep om toch maar een praatje te maken. Meer kan je niet doen eigenlijk.”

Verder verteld Manuela, leidinggevende van het team, “een collega was aan het werk bij een kamer. De meneer die daar lag vroeg haar om hem even een hand te geven. Dat was erg lastig want dat mag absoluut niet, dus zei ze: sorry meneer, maar dat mag ik niet doen. Een half uur later gingen alle toeters en bellen af, meneer was overleden.” Dat schuldgevoel heeft haar, in de tijd erna, erg beïnvloed. Dit soort situaties maken Jose en het team regelmatig mee. Hierbij komen gevoel en ratio tegenover te staan.

Later kwam ze de echtgenote van de patiënt uit het ziekenhuis weer tegen, op station Dukenburg. De dame herkend Jose, ondanks dat ze vaak in pak was toen ze elkaar zagen. “Ik maak een praatje met haar: hoe gaat het? Ja het is moeilijk he?”, “ik was met mijn moeder en vroeg gewoon of ze een kop koffie wilde drinken, zogezegd zo gedaan.” Op die manier kan toch je mensen helpen.  

Punt Van Kalmte

Bij het werk van Jose liggen de werkdruk, concentratie en het uithoudingsvermogen erg hoog. Ook moet je emotioneel met beide voeten stevig op de grond staan. Wat zij zien is geen alledaags tafereel voor velen. Gelukkig is Jose zo ervaren dat zelfs de corona-crisis haar niet van haar pad kan blazen. Deze vrouw is met veel anderen een punt van kalmte en vastheid in de chaos die zich heeft afgespeeld in veel ziekenhuizen. Ik vind het een erg geruststellende gedachte dat deze bekwame mensen tijdens de corona kunnen doorwerken. Het minste wat wij kunnen doen is zorgen dat ze iets minder hard hoeven te werken in de toekomst.

Door: Mai-Lin Steegers.

Zie ook: http://uitdewerkplaats.nl/2020-2021/?p=182