Simon: “Wie slagen wil, wie slagen kan”

Na twee jaar in een dip te hebben gezeten was het tijd voor verandering; hij pakte zijn koffers en stapte op het vliegtuig. Na twee maanden te hebben gereisd door Nieuw-Zeeland en Australië kwam hij weer terug als zichzelf. Bezig was Simon altijd. Van jongs af aan was hij al een harde werker. Zijn ouders hadden het niet breed en na school werd er door het hele gezin op het land gewerkt. Na de pensioenleeftijd te hebben bereikt, werkte Simon nog steeds.

Naast het vele werken sportte hij ook. Hij ging af en toe skiën en hij fietste veel. Zijn zus raadde hem aan om bij de Nederlandse ski vereniging te gaan, een uurtje in de week op zaterdag werkte de leden aan hun conditie door hard te lopen.
Na afloop van elk seizoen besloten ze 10 km hard te lopen, als afsluiter. Het jaar daarop stelde hij voor 20 km te gaan lopen, het jaar daarop was de eerste marathon voor hem: de Slachtemarathon. Simon liep die in vier uur en veertien minuten. Met een groep van 6 mensen kwamen ze tegelijk over de streep. Meteen dacht hij: ‘Ik ga volgend jaar naar New York’, hij had er zo vaak over gedroomd. Met 1 minuut meer dan gehoopt, liep hij dit keer de marathon in vier uur en één minuut.

Zijn snelste tijd was ooit in Amsterdam: drie uur en negenenveertig minuten, hij was door de dolle heen. Voor zijn gevoel ging hij zwevend door het vondelpark.

Tijdens een marathon in Budapest kwam Simon erachter dat het loopmaatje – waar Simon destijds mee liep – niet was gefinisht. Hij was ermee gestopt halverwege, hij moest binnen een bepaalde tijd finishen om mee te mogen doen aan de marathon in Boston, een van de big six. De big six? Daar had Simon nog niet eerder van gehoord. De big six zijn de zes grootte marathons van de wereld, die zijn te lopen in: Tokyo, Londen, Boston, Berlijn, Chicago en New York. De net gefinishte loper kwam op het idee om te gaan kijken of hij wel binnen de tijd was gefinisht om je te mogen aanmelden. En jawel hoor, met een tijd van vier uur en 15 minuten mocht hij zich inschrijven voor de marathon in Boston. Hij had New York en Berlijn, ‘per toeval’, al kunnen afvinken, die had hij al gelopen. Vol spanning wachtte hij, na een tijd kwam het verlossende bericht: hij mocht meedoen!

Eenmaal aangekomen in Boston, was het zo’n 18 graden: perfect hardloop weer.
Op de dag van de marathon lag er een trog tegen de kust. Er was sprake van plotse kou en bakken regen, het was noodweer. Voordat hij was begonnen waren zijn kleren al doordrenkt met water. Tijdens een marathon komt na de 30 km “de man met de hamer” om de hoek kijken. Het ene moment gaat het goed en plots valt de vermoeidheid in. Simon ervaarde dit tijdens het rennen, hij wist niet meer waar hij was laat staan waar hij mee bezig was.
In de verte zag hij een witte tent, eenmaal aangekomen probeerde hij duidelijk te maken dat het niet goed ging.
Hij krijgt twee grote flessen warme bouillon. Na twintig minuten komt er iemand bij Simon en hij wordt toegesproken met: “You can do this!” Ondanks Simon niet heel goed is in Engels, begrijpt hij precies wat hem wordt verteld.
5 km voor de finish ziet Simon opnieuw een witte tent, naar eigen zeggen voelde hij zich ‘total loss’. Een extra fles bouillon erin en nog niet kruipend weet hij zichzelf de finish over de krijgen.

Na Tokyo en Chicago te hebben kunnen afvinken stond er nog eentje op de planning: Londen. April 2020 zou Simon de laatste van de big six, van zijn lijstje kunnen strepen, maar toen kwam corona.
Simon vermaakte zijn wel tijdens de lockdown, hij begon met klussen. Na de marathons bewaarde Simon de schoenen die versleten waren. Handig voor tijdens het klussen, dacht ie, maar wat hij eraan over hield was hielspoor: een ontsteking aan de hiel.

Hielspoor is iets wat vaak weer snel terugkomt. Vanaf juli tot februari kon Simon niks, maar inmiddels gaat het goed. Hij is weer begonnen met trainen. De rondjes zijn nog wat kleiner, zo’n 8 kilometer. Langzaam zal hij dat opbouwen naar twintig kilometer en dan weet Simon dat hij oktober 2021 de marathon in Londen finishen.
Met vijfenzeventig jaar zal hij als een van de 4500 mensen in de wereld, ook kunnen zeggen dat hij alle zes marathons van de big six heeft gelopen.

In twaalf jaar heeft hij zestien marathons gelopen en drie bergen beklommen.
Simon geniet van elk nieuw avontuur, maar hij is zich heel erg van bewust dat hij bevoorrecht is om dit te kunnen doen, op zijn leeftijd en met het geld wat het kost.

“Mocht het heel goed gaan, dan wil ik in Tel Aviv of Afrika nog een marathon lopen met mijn kleinzoon Daan.” Londen zal niet het laatste avontuur zijn dat Simon aangaat.