Een nieuw hoofdstuk, eventjes wennen

Sinds twee weken woon ik officieel op mijzelf. Begin april kwam er een kamer op mijn pad. In mijn eigen stad, Leeuwarden. Zou ik dat nou wel gaan doen?
Tijdens mijn pubertijd was er dagelijks een woordenwisseling tussen mij en mijn ouders. Rond mijn achttiende keerde de rust weder in huize Kalteren. Ik moet eerlijk zeggen dat het echt gezellig was. Mijn ouders zijn nooit heel streng geweest, maar er waren wel regels. Er was een milieu gecreëerd waarin ik mijn eigen keuzes mocht en kon maken en waarbij ik rekening moest houden met het gezinsleven waartoe ik behoorde. Ik studeer in Zwolle, mijn omgeving vond het maar vreemd dat ik in Leeuwarden ging wonen terwijl ik hier niet studeer én nog kon profiteren van het goedkope leven bij mijn ouders.
Toch besloot ik dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk in mijn leven: ik ging ‘proefwonen’. De stap om op mezelf te gaan in Zwolle vond ik te groot. In Leeuwarden is voor nu nog mijn leven. Hier is mijn werk, hier zijn mijn vrienden en hier is online, mijn les.

Ik had het me allemaal zo romantisch voorgesteld: zelf boodschappen doen, zelf bepalen wat je eet, gezellig de kaarsjes aan. Daar zit ik dan, op een kamer van vier bij vijf.
Ik hou van koken en van lekker eten, dus bij het plezier van het doen van boodschappen kun je je misschien wat voorstellen. Maar wat is ‘normaal’ eten duur? Dan hoef ik het nog niet eens te hebben over een blok kaas, ze mogen het wel een blokje goud noemen.
Nu ik op mijzelf woon moest er meer geld in het laatje komen; ik werk nu een dag in de week meer dan dat ik al deed.
Wat ik mij niet had bedacht is dat ik na mijn werk dus nog boodschappen moet doen én moet koken… Toch heb ik er lang niet zoveel zin in als dat ik mij had voorgesteld. Is dit dan nu het studentenleven? Spreken we inmiddels al van een volwassen leven?
Mijn vader vroeg – toen ik nog thuis woonde – elke dag rond een uur of 4 wat we weer eens moesten gaan eten. Hij wist het ook niet. Het werd shoarma, snel klaar en lekker.

Zaterdag 18:00
Ik sta in de supermarkt en ik moet denken aan de net beschreven situatie. Ik loop opgewekt door de winkel om te kijken wat ik eens zal kiezen; er is immers zoveel om uit te kiezen. Ga ik echt lekker koken? Veel groente en verse kruiden? Of ga ik voor makkelijk?
Ik loop denk ik zo’n drie keer alle straatjes van de supermarkt langs.
Uiteindelijk sta ik bij de kassa, het is toch shoarma geworden, snel klaar en lekker.

Voordat ik uit huis ging waarschuwde mijn moeder mij al voor de hygiëne in een studentenhuis. Er was dan wel een schoonmaak schema, dus ik had goeie hoop. Maar je weet het nooit. Na elke keer na het nemen van een bad of douch moesten wij thuis de badkamer reinigen met allesreiniger, ik hoor je denken: beetje overdreven? Misschien wel ja, maar het was iets wat voor ons een gewoonte was. In de trant van hygiëne besloot ik maar een paar slippers aan te schaffen, dat kan nooit kwaad.

Maandag 08:15
Ik kom de douch binnen en de badmat ligt verfrommeld in de hoek van onze badkamer, van twee bij twee. Mijn huisgenoot komt toevallig de gang inlopen. Ik vraag haar verontwaardigt wat er met de badmat is gebeurd. “Ik vind dat zo’n vies ding”, zegt ze met gefronste wenkbrauwen. Ze had het aan de kant gegooid, want ze wilde er liever niet op staan. Ik lach als een boer met kiespijn: “Ah, vandaar…” Slippertjes aan en gaan denk ik, ‘hier moet je even doorheen Roos’, fluister ik in mezelf. Ik stap de douch in en zie meteen het volgende opmerkelijke: haren en pluisjes. Ik snap dat ze niet de hele douch afnemen met allesreiniger na het douchen, maar even afspoelen, dat is toch niet te veel gevraagd? Met mijn ziel onder mijn arm loop ik terug naar mijn kamer, dan doe ik het zelf wel. De grote gele fles allesreiniger tover ik uit de kast en tijdens het boenen wordt ik bijna week van de herinneringen die de geur met zich meebrengt.
Ik besluit een appje te sturen in de gezamenlijke groepsapp. Ik twijfel dubbel en dwars. Ben ik niet een enorm zeikwijf als ik dat na mijn drie dagen intree alles ga bekritiseren? Ik breng het met een leuke anekdote: hoe het schoonmaken bij mij thuis ging en dat het misschien wel een tikje vreemd was.
Ik eindig mijn appje met: “het afspoelen is een kleine moeite, maar het geeft een groot plezier aan iedereen.”
Wonder boven wonder sturen ze allemaal terug dat ze erop zullen letten en dat ik helemaal gelijk heb: “we moeten de boel wel een beetje netjes achterlaten.”

Later die dag besluit ik ook een sopje door de keuken te halen. De sla ligt uitgedroogd in de wasbak en de vet spetters zitten om en rond het fornuis. Thuis bij mijn ouders is er nooit een moment geweest dat ik uit mezelf van plan was dat te doen. Het was ook altijd schoon. Dat is hier wel anders. Met een voldaan gevoel poets ik als laatst de kraan nog even op, glimmen dat die deed.
Een paar uur later kom thuis, mijn huisgenoot is aan het afwassen. Na afloop ben ik benieuwd, zal ze het netjes hebben achtergelaten?
Ik hoef niet eens te kijken of ik zie dat de wasbak alweer vol rijst en sausresten zit.
Ik kan bijna wel huilen. Het leek vanmiddag wel een showroom, zo nieuw leek die keuken. Inmiddels lijkt het alsof er een stelletje kleuters hebben lopen koken zonder toezicht van een ouder.
Loslaten Roos, denk ik, hier wordt nou eenmaal geleefd. Ik ben nog niet helemaal gewent aan mijn nieuwe leven. Ze spoelen hier in ieder geval de douch na.