Een geluk bij een ongeluk

“Ik word nooit meer normaal, maar probeer het wel een plek te geven”

René is sociaal, sympathiek, liefdevol, zorgzaam en vooral gezond. Althans, dat laatste, was hij. Alles veranderde 3 jaar geleden. Hij is 57 jaar oud, werkt al zijn hele leven in de zorg en is vader van drie kinderen. Zijn beste vriend is Sem, zijn hond.

“Ik was aan het wandelen met Sem. Hij was fanatiek aan het spelen met een tak. Op een gegeven moment werd ‘ie zo wild, dat de tak in mijn wang schoot. Een paar dagen later lag ik op de intensive care.”

Je leven kan zomaar voorbij zijn. Het overkwam René Tienstra. Hij staat hierdoor anders in het leven. Niet een ander persoon, maar hij kijkt toch anders naar de wereld dan voorheen.

“Het wondje in mijn wang werd dik en begon wat te bloeden. Ik had nergens last van, niks aan de hand dus, dacht ik. Totdat ik 2 dagen later griepklachten begon te krijgen. Ik ben normaal nooit ziek, dus het was wel opmerkelijk. In de nacht van 5 op 6 december ging het mis.”

René heeft twee weken in coma op de intensive care gelegen. Alle organen stopten met functioneren, het bloed trok weg uit de uitstekende delen van zijn lichaam en de rest van het bloed stroomde onder andere naar de longen, nieren, lever, hart en de milt. In het bloed zat een bacterie: capnocytophaga. Het is een bacterie uit de bek van een hond. In dit geval Sem dus. Als je zo’n bacterie in je lichaam krijgt, word je septisch en raak je in een shock.

“Ieder gezond mens kan dit overkomen. Ik voelde mij goed, was nooit ziek en had geen onderliggende ziektes. Omdat ik gewoon dacht dat het een griepje was, ben ik niet naar de dokter gegaan. Ik was uiteindelijk net op tijd naar het ziekenhuis gebracht.”

Sepsis komt vaker voor bij mensen, maar de wijze waarop de bacterie in het lichaam is gekomen, is uitzonderlijk. De dodelijke bacterie is wereldwijd ook erg zeldzaam. René heeft daarom veel indruk achtergelaten bij medici. Het is namelijk niet zomaar een bacterie. Ook was het voor de dokters moeilijk te achterhalen om welk type bacterie het ging. De artsen werden heel ongeduldig, want ze konden zo geen behandeling inzetten.

“Ik voel mij qua gezondheid wel anders dan voorheen. Ik heb continu een verdoofd gevoel in mijn mond, vingers en tenen. Ze hebben gewoon een ander gevoel gekregen. Dat is vanaf het moment dat ik bijkwam op de ic, niks veranderd. Ik had wel hoop dat het zou veranderen, omdat de dokters zeiden dat het terugkwam.”

René is nu veel sneller vermoeid. Hij heeft moeten stoppen met zijn huidige werk bij de thuiszorg. Uiteindelijk heeft het een half jaar geduurd voordat hij zo goed als hersteld was, waarvan hij drie maanden in een revalidatiecentrum heeft gezeten. Toch is ‘ie nog niet klaar met beter worden. Zijn lichaam is gemutileerd. Hij mist de toppen van zijn tenen, twee vingers en zijn gezicht is helemaal aangetast, door het afsterven van weefsel.

Inmiddels heeft René ander werk gevonden. Hij is intaker bij Suver Thús, een bedrijf die huishoudelijke hulp biedt. “Gelukkig heeft deze vreselijke gebeurtenis mij ook positieve dingen gebracht; andere zingeving, nieuw werk, dankbaarheid en nog meer genieten van het leven. Ik ben dankbaar dat ik nog leef en wil mij niet meer zo druk maken om kleine dingen. Ik realiseer mij steeds vaker dat ik dood had kunnen zijn.”