Hospiteren Gots Talent

Nu de wereld weer langzaam opengaat, begint voor mij het studentenleven. Eén van de dingen die daarbij hoort, is dat ik op zoek ben naar een kamer. Ik doe daar bijna alles voor. Ik heb mijn facebook van de plank gehaald en het stof eraf gehaald en mij aangemeld bij de groep Kamer Gezocht en Aangeboden Zwolle. Ik heb voor het eerst in vier jaar weer eens berichtje getypt.  Dat ik een kamer zoek in Zwolle. Vlak onder het bericht staat nog een bericht dat ik alleen ik kan zien. De strekking van het bericht is hetzelfde, alleen zocht ik toen een kamer in Amsterdam. Dat is nu mijn facebook geworden. Een smeekbede om woonruimte te vinden in een studentenstad.

En dan kun je beginnen. Reageren, jezelf het beste verkopen via tekst. En hopen op een uitnodiging om te kunnen hospiteren. En het werkt, ik kan op een hospiteeravond komen. Ik was gewaarschuwd, hospiteren is het kutste wat er is. ‘Dat zal wel meevallen’, dacht ik. Maar dat was niet zo. Het voelde als een auditie voor Hollands Got Talent. En je hebt geen talent. Zo kwam ik daarbinnen. Aan de andere kant van de tafel zat een andere vrouwelijke kandidaat van ongeveer 18 jaar. En zij heeft talent. Ze gaat de toneelschool doen. En juryleden vragen wie je bent. Ik ben Anouk. Punt. Stilte. “Dat was alles”, vroeg het jurylid, zijn hand op de rode knop. Gelukkig kwam een andere kandidaat binnen. Alcohol in de hand. Shit vergeten, denk ik. Dat was het tweede rode kruis.

Overschreeuwen is het talent dat je nodig hebt. Als een soort kip zonder kop moet je schreeuwen over jezelf, hoe leuk je bent, hoe sociaal je bent en hoeveel je uitgaat. Daar komt het derde kruis. Ook al kan ik het wel, het lukt mij niet in deze setting. Waar ik het wel kan doen op school, lukt het me niet om het nu te doen.

Mijn laatste kruis verdien ik doordat ik niet graag uitga. Uitgaan komt naar mij toe. Voordelen van een grote tuin. Je kan met veel vrienden rond een vuur zitten en een lekker biertje drinken. Bohemian Rhapsody on repeat. Daar haal ik meer plezier uit dan tussen een dampende en stampende mensenmassa te staan en niet meer weten wat ik die laatste nacht heb gedaan.

Het grote kruis komt in beeld. Het publiek doet een medelevend klapje. Goed geprobeerd, doe het niet nog een keer. Ik doe mijn jas aan en loop weer terug naar bus. Wel met opgegeven hoofd, want ik heb de tutorial overleefd.

De volgende hospiteeravond staat gepland. Nieuwe ronde, nieuwe kansen en hopelijk draaien alle stoelen.