‘Mens, doe eens rustig!’
Met mijn handen in het haar loop ik ijsberend door de kamer. Elke keer wanneer ik voorbij de tafel loop, werp ik een snelle blik op mijn agenda. Niet dat de punten verminderen natuurlijk, elke keer dat ik hyperventilerend langs loop. Deadlines razen door mijn gedachtes. Heb ik alles gecheckt? Vergeet ik niet iets? Wat als ik mijn jaar niet haal? ‘Ping!’ Het knopje van de waterkoker. Koffie!
Twintig minuten later loop ik nog steeds chaotisch door het huis heen. Ik ben al een aantal keer achter mijn laptop gaan zitten, maar mijn spanningsboog was maar van korte duur. Ik voel de cafeïne door mijn aderen stromen. Het laat mijn hart harder pompen en ik voel me nog opgefokter. Mijn klamme oksels zijn inmiddels natte doordrenkte plekken geworden. Bah! Niet aan denken. Thee dan maar. Misschien kamille, dat is rustgevend wordt altijd vertelt. Nee, ik hou niet van kamille. Dan maar rooibosthee. Tien minuten later zit ik met een grote mok thee aan tafel. Terug bij af. Mijn hoofd begint langzaam te gonzen. Waarom ben ik niet op tijd begonnen?! Ik schuif de planning van de tafel en ga zuchtend onderuitgezakt op mijn stoel zitten. ‘Chaos, complete chaos gewoon’. Mompel ik in mezelf en sluit mijn ogen.
Wanneer ik mijn ogen weer open, kijk ik recht in donzig en behaard gezicht. Een geïrriteerd gezicht, dat wel. Twee oren staan spits omhoog en twee poten staan strak in de bank geklemd. Mijn kat kijkt me standvastig aan. Geen knipoog of enigszins een spier die verrekt. Alsof ze zo zou kunnen zeggen: ‘Mens doe eens rustig! Ik kom hier voor mijn rust kreng!’ Nadat ik twee minuten lang een dodelijke blik toegeworpen heb gekregen, geeft ze een diepe zucht en legt haar hoofd weer neer. Oké, als zelfs de kat het zegt, dan is het misschien toch tijd voor een korte pauze. Adem in, focus, één met de chaos.
‘Adem in, focus, één met de chaos’
